خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت
و گفت:
« یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم؟
زمین و آسمان هر دو برای تو بود.
اما تو آسمان را ندیدی.
راستی عزیزم٬بال هایت را کجا جا گذاشتی؟
انسان دست بر شانه هایش گذاشت
وجای خالی چیزی را احساس کرد.
آن وقت رو به خدا کرد و
گریست...
یک لحظه خواستم .
چون کودکی که ناشیانه دست در آتش فرو برد
خواستم تورا
آن سطر ها گذشت و
حالا . . .
دردیست
دردیست
دردیست
»گروس عبدالملکیان